Δέκα το βράδυ στη ζώνη

της ανατολικής Ευρώπης

ώρα κοινή στο Βόλο, τη Γιουβάσκουλα, την Οδησσό 

κείνο το Σάββατο άλλαξε άξαφνα η πίεση·

φιλοπερίεργα όργανα μετεωρολογικών σταθμών

έσπευσαν να καταγράψουν τη διακύμανση

μα και η ίδια όσο να ‘ναι ένα φτερούγισμα 

το ένιωσε στα σπλάχνα

λήγει όπου να ‘ναι ενός βέλους 

η σταλία της ανάμνησης,

στοχάστηκε και τίμημα ετοιμάστηκε

στο εξής ανάλογα βαρύ να καταβάλλει

τσουνάμι, λάβα, τέφρας στρώματα, όλα  

παρέμειναν στης γης το άλλο μάγουλο,

σε πολιτεία που ξένοι ονομάσαν Nuku’alofa 

εδώ αντίθετα στα μέρη τους  

μοναχά οι σκέψεις ανταριάσαν

κι αν δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση, 

(το επανέλαβε), ποια, άραγες, παλληκαριά 

δύο εκατέρωθεν δειλίες 

να ‘χε τη δύναμη ν’ αναστρέψει;

εδώ, λοιπόν, καμία δεν έλαβε χώρα έκρηξη

το μήνυμα ωστόσο έφτασε μ’ ωστικό κύμα

όλα σε νέο φως αλήθειας έλαμψαν 

μη αντιληπτό από κωνία ή ραβδία 

μα ακαριαία επιτελεστικό στο θυμικό

όπως καβάλα απομεσήμερο σε μια ζεστή

ακτίνα κάποια μικρά, μικρούτσικα ακάρεα

ή η νοσταλγία σε περιδίνηση μες σ’ άγνωστη αγκαλιά

Τώρα θ’ αφήσεις πια ήσυχη την τύχη σου,

-η νύχτα μίλησε-

μία γαλανή φορά έστερξε λοξά να σου χαμογελάσει

έκτοτε κύλησε καιρός πολύς

μέχρι και στο ξανθό νησί έφτασε πλέον το χιόνι

(Πρώτη δημοσίευση στο ιστολόγιο Με ανοιχτά βιβλία)

Μετά την πρώτη δημοσίευση και την εδώ ανάρτηση ανακάλυψα και σχεδόν ομότιτλη (Tonga Tango) μουσική σύνθεση!

https://www.youtube.com/watch?v=YzbUo0kHN1A

Προ πάντων όχι άλλα νοήματα

όχι άλλα συμπεράσματα και θεωρίες,

ανέκαθεν όλα σαθρά αποδεδειγμένα

Ούτε να το σκεφτεί, να εξηγήσει το παράλογο

ας πούμε, το πως η απουσία έμαθε άραγε

να ξεκουρδίζει τα ρολόγια ή τάχα

πως η ωραία υψικάμινος Λατώ

από την Κρήτη αφού κολύμπησε διαγώνια

πάνω μέχρι το Λιβάδι των Θεών

γλίστρησε η άτιμη έπειτα 

κατά του Φιλοπάππου

Περιδιαβαίνοντας

μπαινόβγαινε λοιπόν σε χώρους να

βρίσκει τρόπους να ξεχνά

μπαινόβγαινε σε χρόνους να

βρίσκει τόπους να θυμάται 

Άλλοτε πάλι σε ρόλους μπαινόβγαινε,

σε σελίδες, σε γυμνά γιαπιά

και  όλοι οι κόσμοι μοιάζανε 

από πάντα στοιχειωμένοι·

πλεχτά κορδόνια, πετονιές, ιστοί και νήματα 

της εμποδίζανε το βλέμμα και το βήμα – κι όχι,

δεν επρόκειτο, υποπτεύονταν, για απλή 

αποκόλληση υαλοειδούς 

και …μυιοψίες

(Πρώτη δημοσίευση σΤο Κόσκινο )

Πάντως τον περίμενε βορειοδυτικό

μόνο δεν γνώριζε αν θα έφτανε

ως μαϊστράλι ή βαρδάρης

εν τω μεταξύ φρόντιζε

του κορμιού τα ύφαλα

τα έξαλα εν τούτοις έξαλλα

στην τόση αγρύπνια·

ήρθε πουνέντες πλανευτής

πλάνης και ρέμπελος

την βρήκε από μιας μιλιάς

τη σημαδούρα

βαφτίστηκε

στο βλέμμα εκείνη

αναγνώρισε τη θάλασσα

με μιας σε μια στροφή

μαρμάρωσαν τα καλοκαίρια·

έμεινε μέχρι του καιρού

το γύρισμα, μίλια

κολύμπησε μακριά

στου ήλιου τον κρόκο

νέφη τότε με κρότο

– και χάραζε έκτοτε

το μαύρο στα λευκά-

το σκαρί τσάκισαν

άδηλοι αν και υλικοί

σωρειτομελανίτες·

μπλεγμένη ακόμα

μεσ’ τα σκούρα φύκια

τέσσερα τέρμινα αργότερα

αναδύθηκε

κοίταξε δυτικά

πήρε κουράγιο

βήματα έκανε αβέβαια

α, δεν έκλαψε

τον στίχο άφησε

ανοιχτό – το αποστράφηκε

 της λήθης το μουράγιο

https://technischerbleistift.blogspot.com/2021/03/blog-post.html

Άβε, Σαλώμη

δοξάστηκες χάρη σε 

μια πετυχημένη χειραγώγηση

μα πως τα πέπλα σου δουλέψανε διπλά!

δεν άφησαν να μαθευτεί για σε εξόν

το φέγγος πολλά που ζωγραφίστηκε

του μπούστου, το βλέμμα πάνω σου

ξένων – αλλονών

*

Άβε, Σαλώμη

δέσμια σε αλύσους

διαπλοκών της τετραρχίας

δια πλοκάμων μητρικού 

στο σώμα σου επεκτατισμού

λεύτερη υπήρξες μόνο για όσο ηχούσαν

πεφταστέρια απ’ τις σαμβύκες

και σείστρα – μαναανίμ των αυλικών

*

Αχ, βρε Σαλώμη

να είχες κόψει τα μακρυά μαλλιά σου

να .. έκρυβες τη γύμνια σου 

– καμάρωνες αλλιώς –

μήπως και γλίτωνες της μοίρας

την γονεϊκή παγίδα που σ’ άρπαζε

όπως ανέμιζαν διαχέοντας

θαμπό φως των πυρσών

https://technischerbleistift.blogspot.com/2020/10/blog-post_24.html

Κι ως ξύπνησα νωρίς
Διάπλατα αέρισα και στέγνωσα τις σκέψεις
Τίναξα τις σκιές του λογισμού
Μαντάρησα λίγο τα συναισθήματα
Και χύτρα έβαλα να δέσει σιγοβράζοντας μια ευχή
                                      *
Μετά ξερίζωσα κάτι επίβουλα από γύρω μου αγριόχορτα
Παιδεύτηκα μήπως και συνεφέρω από καιρό απότιστες τις σχέσεις
Αφράτεψα απαλά τα σβολιασμένα ανάμεσά μας χώματα
Είδα πως δείλιαζαν στον ήλιο να ανθίσουν δυο κλειστοί ανθοί
(Η εποχή για φύτεμα ακατάλληλη)
                                      *
Κύλησε η μέρα κι ήρθε γλυκό σούρουπο
Με βρήκε μ’ όλα σε ντάνα όσα πρώτα ζάρωναν σιδερωμένα
– Τις τσάκισες καλά κολλαρισμένες και κρουστές –
Είχα προλάβει ως και να γυαλίσω κάποια θαμπά στο λόγο μου νοήματα
Σαν σε συγυρισμένο έγειρα κλινάρι της νύχτας επισκέπτη να υποδεχθώ
                                      *
Και μπούκαρες εσύ καβάλα σ’ όνειρο πέρα για πέρα ανοικοκύρευτο
Ανέγγιχτο από τα συνεργεία και σάρωθρα του έξω κόσμου
Μέσα σε αστραπιαία λάμψη πλάσης μακρινά ενδόμυχης
Όπου εντροπία βασιλεύει παιδικών σφοδρών ερώτων
Σε υγρή και γκριζογάλαζη αχλή

Δημοσιευμένο στο Μηχανικό Μολύβι (blogger) 16 Ιουνίου 2018
https://technischerbleistift.blogspot.com/2018/06/blog-post_16.htm

Σημείωση για τον τίτλο:
Λογοπαίγνιο αναφερόμενο σε στίχο του Α. Εμπειρίκου, γραμμένου με την ορθογραφία ” Δέν ἄνϑησαν ματαίως (τόσα θαύματα) ..”, ο οποίος αποτέλεσε και τίτλο ανθολογίας υπερρεαλιστικής ποίησης από την Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου και τις εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1980 

Παλιά απέφευγε το να συχνάζει
Στην πίσω  απόκρημνη πλευρά
Εκεί όπου ξέσπαγε άγριο το κύμα
Και φούρια της ξεχτένιζε τη σκέψη
Οικεία ξένου ανέμου σκοτεινού

Ως το ‘νιωσε να ρέει θερμό ξεθάρρεψε
Ζυγιάστηκε από πάνω του στο φρύδι του γκρεμού
Στα ίσια αγνάντεψε πέρα μαύρα τα σύννεφα
Σε μάγια αφέθηκε αντάρας
Και χαμού

Πάντως συνήθισε στην άβυσσο -έτσι τ’ αναπολεί-
Τις καλύτερες βόλτες της
Μονάχη κάνει τώρα σούρουπο
Στην πίσω αυτή απόκρημνη πλευρά
Του εαυτού

 

Σε αναμονή ώρας  καλοκαιριού

οι άντρες να κλωτσούν ολόγυμνοι

ξανά μια μπάλα σε μπουλούκι

(μα η πλαγιά δεν την κρατά)

κι όχι για τη ραθυμία, όπως

διπλώνει μου τις κνήμες στα ζερβά

εκεί μπροστά που σκάει το κύμα

μήτε για ένα μεταξωτό μωρό

ανιχνευτή των σκαθαριών στην άμμο∙

μια-δυο γυναίκες παραδίπλα το ήξερα

κι εκείνες πως χασομερούν

ενώ μία στιγμή μόλις πιο πριν η απειλή

ανηφόριζε το χωματόδρομο

μέσα στα μαύρα

ήρθε και πάλι η εποχή

που καταδιώκουν μας

φυγάδες στα βουνά

—μ’ όπλα διαγώνια στα κορμιά

μπότες βαριές—

κρησφύγετο ορατό

στην καταιγίδα

όμως η θάλασσα μια πάει βαθιά

μία έρχεται και

πριν με βρέξει την πίνει η γης

ανάμεσα σε κόκκους

σμιλεμένου μπετονίτη

κι όλα επιστρέφουν σε απαρχές

και όλα χάνονται στο μέλλον

χωρίς γιατί

χωρίς θεό

 

θέλω μα δε

θα καταλάβω

 

 

 

Ιούλιος 2020, Πουπερμίνα

 

 

επείγει να σου μιλήσω

για δέκα αλήθειες μου

μα δεν τις εμπιστεύομαι

καθόλου

 

διαλέγω να σου πω λοιπόν

για κείνο τ’ όνειρο στη θάλασσα

τους σιαμαίους

καλαμένιους ραβδοσκόπους

πως σε σχηματισμό βαδίζανε

σπρωγμένοι μόνο από τον άνεμο

ωχροί, καμαρωτοί, καταραμένοι

τα άλογά τους σ’ ένα σώμα με τον ανεμόμυλο

σε μουδιασμένο τροχασμό  κόντρα στον ήλιο

αλλοπαρμένα αναμεσίς σε γη και θάλασσα

από τα ασήμια του καιρού μαγνητισμένα

—σε ιβηρική άραγε ακτή συνέβησαν αυτά;

στις κάτω βόρειες θάλασσες

μακριά απ’ στη Μάντσα;—

άηχη μουσική ακούγονταν να δίνει το ρυθμό

για τα ρηχά, στιγμιαία τους άλματα αιώρησης

σε επίκληση ανύψωσης βουβού μαέστρου

κι ήταν απ’ το ίδιο γένος τα γιγάντια έντομα

με τις ουρές αδελφοποιητά

που νεύαν όρκους

συστρατευμένα με ερπυστριοφόρους

σαραντάποδους γενναίους σκώληκες

—με απρόθυμα, αντίθετα, αγήματα ελεφάντων—

και δράκους με πτερύγια γάζας

που κυμάτιζαν στη ράχη τους

σε ακτινωτά μπηγμένες μπαντερίγιας ∙

 

τα αλλόκοτα όντα με κεραίες και ουρές

και νήμα εφέλκυσης,

πλασμένα από μια παιδική ανάμνηση

ιπτάμενου Ολλανδού σαμάνου

(τότες που απορούσε πως κουβάριαζε το άχερο

ο άνεμος σε πατρικό χωράφι)

τα είδα, φερμένα να αυλιστούν

στο χείλος της στεριάς καθώς σουρούπωνε,

πως από πνοή αιφνίδιου ανέμου ζωντανέψαν

πάνω σε άμμο πλούσια νοτισμένη και

για χτίσιμο κατάλληλη

πύργων εφήμερων

όπως εφήμερη κείνων των ίδιων

—και όλων—

των πλασμάτων

η αίολη προσπάθεια

ν’ αποδράσουν

 

αυτά

ή να σιωπώ

– – – – – – – – – – –

https://technischerbleistift.blogspot.com/2020/06/don-quixote-in-netherlands.html

Γραμμένο για την αιθέρια πρόσφατη ενότητα ζωγραφικών έργων με τίτλο nebulae του ξεχωριστού Thrafia!

*
ίσως μιαν ώρα αχλής μεσημεριού
μια αντανάκλαση ολύμπιας ερήμου∙

https://technischerbleistift.blogspot.com/2020/05/blog-post_17.html

maybe in a midday stupor

a reflection of olympian desert ;

 

rather the affirmative moment

by breaking dawn

 

while the dough of time swells

the grains of the abyss take their place

 

– suspended a suggestion of the primordial

promise of an eternally approaching newborn –

*

an ephemeral version of existence

counterpart to the beholding universe

 

enters the secret rhythm

in the materiality of time

 

bathes in the glow of distant memory

tasting rippled ether

 

stretches his heavenly rainbow

and becomes wax

 

glowing even unlit

flowing even if frozen

**

 

Απόπειρα απόδοσης της εντύπωσης των έργων της ενότητας Νεφελώματα (nebulae) του εικαστικού καλλιτέχνη Thrafia – wax and pigments on canvas/ acrylics and pigments on paper -, 2019-2020