φ ρ ο υ δ

σε ανατολής ορμή ενάντια

νωχέλεια με ρουφάει το ηλιοβασίλεμα·

Ω, δύει, ως κάποτε έδυσε αθόρυβα

η α γ ά π η σ ο υ

κι εγώ ρεμβάζω ειρηνικά

μα όπως απέναντι θωρώ,

(χάσμα ανάμεσα πελάγου)

και πάλι την προσμένω

ν’ α ν α τ ε ί λ ε ι

-ζωοδότρα, αυξητικά θερμή

πλανεύτρα,  γιατρικιά-

βαθιά στη μόνη βεβαιότητα πως

ο ή λ ι ο ς 

δε με πρόδωσε ποτέ