Δεν άνθισαν∙ ματαίως

Κι ως ξύπνησα νωρίς
Διάπλατα αέρισα και στέγνωσα τις σκέψεις
Τίναξα τις σκιές του λογισμού
Μαντάρησα λίγο τα συναισθήματα
Και χύτρα έβαλα να δέσει σιγοβράζοντας μια ευχή
                                      *
Μετά ξερίζωσα κάτι επίβουλα από γύρω μου αγριόχορτα
Παιδεύτηκα μήπως και συνεφέρω από καιρό απότιστες τις σχέσεις
Αφράτεψα απαλά τα σβολιασμένα ανάμεσά μας χώματα
Είδα πως δείλιαζαν στον ήλιο να ανθίσουν δυο κλειστοί ανθοί
(Η εποχή για φύτεμα ακατάλληλη)
                                      *
Κύλησε η μέρα κι ήρθε γλυκό σούρουπο
Με βρήκε μ’ όλα σε ντάνα όσα πρώτα ζάρωναν σιδερωμένα
– Τις τσάκισες καλά κολλαρισμένες και κρουστές –
Είχα προλάβει ως και να γυαλίσω κάποια θαμπά στο λόγο μου νοήματα
Σαν σε συγυρισμένο έγειρα κλινάρι της νύχτας επισκέπτη να υποδεχθώ
                                      *
Και μπούκαρες εσύ καβάλα σ’ όνειρο πέρα για πέρα ανοικοκύρευτο
Ανέγγιχτο από τα συνεργεία και σάρωθρα του έξω κόσμου
Μέσα σε αστραπιαία λάμψη πλάσης μακρινά ενδόμυχης
Όπου εντροπία βασιλεύει παιδικών σφοδρών ερώτων
Σε υγρή και γκριζογάλαζη αχλή

Δημοσιευμένο στο Μηχανικό Μολύβι (blogger) 16 Ιουνίου 2018
https://technischerbleistift.blogspot.com/2018/06/blog-post_16.htm

Σημείωση για τον τίτλο:
Λογοπαίγνιο αναφερόμενο σε στίχο του Α. Εμπειρίκου, γραμμένου με την ορθογραφία ” Δέν ἄνϑησαν ματαίως (τόσα θαύματα) ..”, ο οποίος αποτέλεσε και τίτλο ανθολογίας υπερρεαλιστικής ποίησης από την Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου και τις εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 1980