Παλιά απέφευγε το να συχνάζει
Στην πίσω απόκρημνη πλευρά
Εκεί όπου ξέσπαγε άγριο το κύμα
Και φούρια της ξεχτένιζε τη σκέψη
Οικεία ξένου ανέμου σκοτεινού
Ως το ‘νιωσε να ρέει θερμό ξεθάρρεψε
Ζυγιάστηκε από πάνω του στο φρύδι του γκρεμού
Στα ίσια αγνάντεψε πέρα μαύρα τα σύννεφα
Σε μάγια αφέθηκε αντάρας
Και χαμού
Πάντως συνήθισε στην άβυσσο -έτσι τ’ αναπολεί-
Τις καλύτερες βόλτες της
Μονάχη κάνει τώρα σούρουπο
Στην πίσω αυτή απόκρημνη πλευρά
Του εαυτού
Μηχανικό Μολύβι (mpencil) 
Το “θέμα” μας, η συνήθεια!
LikeLike
Αγαπημένη μαγισσούλα, μόλις διαπιστώνω, πως δεν σου απάντησα ποτέ! “Θέμα” κι αυτό!
LikeLike