Ο χορδιστής

(flaneur-ώτων)

Μάθαινε να μη μένει εκτός νυμφώνος

Χορδίζοντας  μεθοδικά εαυτόν εντός τυφώνος

Μέσα σε σπείρα λογισμών ωραίων

Δεν έμοιαζε να νοσταλγεί το αεράκι των ορέων

Στα σούρουπα τώρα της πόλης  πάλι  αργοσχολούσε

Τα λιγδερά της πεζοδρόμια αψηφούσε

Δυνάμεις τον μαγνήτιζαν απ’ τη σελήνη

(της πλάνης της ο πλάνης ξέρει τη μαγεία να πίνει)

Περιδιαβαίνοντας, παρατηρώντας

Μετά  γραπτά διηγούμενος, αναπολώντας

Σε χάδι ήχων το ους συντόνιζε ανεπαισθήτως φίνων

Στις διασταυρώσεις έπεφτε σε σκιές τινών μα τίνων;

Ό,τι ήδη ήξερε αναγνώριζε μονάχα

Αλλά δεν έκανε το λάθος να νομίζει τάχα

Πως ό,τι, δεν γνωρίζει δεν υπάρχει

Και έτσι έψαχνε ενδελεχώς, έδινε μάχη

Επέστρεφε ξεκούρδιστος για λίγο

Κι έλεγε πάλι για περπάτημα θα φύγω

Μ’ αυτό επισυμβαίνουν της επίγνωσης στοιχίσεις

Μέσα στο νου διευρύνονται οι περιτειχίσεις

It doesn’t take -all of a sudden-two to tango

Παύω να μένω αναπληρωματικός στον πάγκο

*

Αυτά μέχρι να ‘ρθει ξανά το καλοκαίρι

Μήπως κι ιδρώσουνε ξανά μαζί στα ίδια μέρη

Στις τραχιές πέτρες τάχα μη βρεθούν σώμα με σώμα

Κι αν πράγματι  άδειες από βέλη οι φαρέτρες, πάλι λιώμα

 

(πρώτη δημοσίευση)